Zit er nog iemand op een column over corona te wachten? Waarschijnlijk niet. We reizen, we gaan uit eten, we kunnen naar ons werk, we genieten in het theater en we lopen door de buitenlucht zonder mondbedekking. Zoals het hoort. Wie maakt ons nog wat?
Toch is nog niet alles gezegd en geschreven. De gekozen weg om met de pandemie om te gaan, maakt op dit moment stille slachtoffers. Weliswaar geen medische, maar economische. Voor hen is geen plek meer in het publieke debat. Want corona...alsjeblieft zeg, daar doen we niet meer aan.
Voor Pascalle, Tjerk en Nadine en vele anderen is corona nog geen afgesloten hoofdstuk in de collectieve geschiedenis. Voor hen begint het nu pas en daar moeten we het toch even over hebben.
Pascalle (51) werd deze week ontslagen omdat ze zich tijdens lockdowns kritisch had uitgelaten over het beleid op haar werk. Als hoofd van de productieafdeling wilde zij er voor haar team zijn. De machineoperators moesten doorwerken, maar zij als leidinggevende moest vanuit huis werken. Pascalle had zich hiertegen verzet en was toch naar het bedrijf gekomen. Toen zij een functioneringsgesprek met een medewerker had gevoerd zonder mondkapje, had zij hiervoor een ernstige berisping gekregen. De druppel was toen Pascalle vorige week tijdens de lunchpauze had gezegd dat ze blij was dat die onzinnige looproutes eindelijk waren opgeheven. Ze moest zich melden bij de directie en daar wachtte haar een oneervol ontslag wegens het niet opvolgen van directiebeleid.
Ondernemer Tjerk (57) vroeg afgelopen week het faillissement aan voor zijn bedrijf in attracties en speeltoestellen. Hij heeft de opgelopen schade van de afgelopen drie jaar niet meer kunnen inhalen. Zijn omgeving, én de Belastingdienst, doen hem geloven dat hij zijn zaakjes niet op orde had, dat zijn bedrijf wel kwetsbaar geweest moet zijn vóór de maatregelen. Anders had hij het inmiddels wel weer gered toch? Ik zag een moegestreden ondernemer die jarenlang heeft gevochten tegen de bierkaai en de strijd nu moet opgeven. ,,Ik ben geen loser’’, snikte Tjerk tijdens ons gesprek eerder deze week. ,,Ik ben een kleine ondernemer die voor een halfjaar reserves had. Wie had gedacht dat dat niet genoeg zou zijn? Ik heb er alles aan gedaan om mijn vier medewerkers door te kunnen betalen. Eén van hen had net een kleintje. Nu staat er een executieverkoopbord in mijn voortuin.’’
Verpleegkundige Nadine (54) trok aan het begin van de pandemie ten strijde. Terwijl de overheid konkelde over mondkapjes, stond zij aan het bed. Ze werd talloze keren ziek en viel uiteindelijk voor langere tijd uit. Long-covid mocht ik het van haar niet noemen, want dan zou het weer een labeltje hebben en daar geloofde ze niet in. De realiteit is dat Nadine na twee jaar ziektewet nu ontslagen is door de werkgever waar ze zich zo voor ingezet heeft. Niemand neemt het voor haar op.
Drie jaar lang hebben we felle discussies gevoerd over elke millimeter die de pandemie betrof. Je was voor of tegen, wappie of schaap. Er leek niets daartussen. En nu, aan het einde van het verhaal blijken we allemaal mensen te zijn die linksom of rechtsom wat zijn kwijtgeraakt in die afgelopen drie jaar. Banen, bedrijven, familie, vrienden, klanten, geld, levensgeluk, gezondheid of vertrouwen. Maar daar hebben we het niet meer over, de pandemie is voorbij.
