Het is tegenwoordig best goed gesteld met de 50-plusser op de arbeidsmarkt. Werkgevers hebben door dat deze doelgroep meer is dan een stel eigenwijze boomers en ook steeds meer jongeren geven aan dat ze graag samenwerken met mensen die de nodige werk- en levenservaring hebben. De tijd van grappen over menopauzale opvliegers, bollende buikjes en kalende kruintjes is geweest. 50-plussers die voldoende hebben geïnvesteerd in hun loopbaan, want dat is wel een must, worden het grijze goud van de arbeidsmarkt genoemd. Het werd eens tijd. Dat de krappe arbeidsmarkt debet is aan de glorietocht van de 50-plusser op de arbeidsmarkt, valt niet te ontkennen. Maar soms helpt het nu eenmaal om met enige dwang in contact te komen met iets goeds dat je eerder de rug toekeerde. Zo ontdek je nog eens wat buiten je comfortzone.
Er is echter een aantal dingen dat nog ergerlijk fout gaat. Eén daarvan is dat 50-plussers worden afgewezen voor een functie die naadloos aansluit bij hun vorige functie, alleen maar omdat dit in een andere branche was. Stel je voor dat je miljoenen binnenhaalt als salesmanager van melkmachines en je besluit, omdat je voorziet dat er straks geen koe meer te vinden is in Nederland, om je op een andere branche te storten. Je salestalent neem je uiteraard mee, alleen zoek je iets waar wat meer toekomst in zit. Een verstandige stap om tot aan je pensioen aan het werk te blijven, alleen kun je rekenen op de nodige afwijzingen van werkgevers die zich blindstaren op de branche waar je uit komt. Je past dan zogenaamd niet in het profiel.
Volksvertegenwoordigers hebben daar overigens minder last van. Hoewel zij vaak ook niet in het profiel passen, komen zij wél terecht op posten waar ze veel kapot kunnen maken door het ontbreken van kennis. De prominentie wint het van de expertise. Ik stel me voor hoe zoiets achter de schermen gaat; ‘Jongens, we moeten ook nog wat met Hugo, is Volkshuisvesting wat?’. Maar zo gaat het natuurlijk niet echt. Nee toch? Dat zou een belediging van onze democratie en welvaart zijn. Enfin, nu de stoelendans weer begint en ons land op vele fronten dringend leiderschap nodig heeft, heb ik een aantal tips voor de sollicitatiecommissie. Verkiezingen zijn immers ook een soort sollicitatieprocedure.
Bespaar ons het overschreeuwen van elkaar met partijstandpunten deze keer maar. Uiteindelijk blijft daar in de formatie toch weinig van over. Loze beloften om een wit voetje te halen, doen het niet goed in sollicitaties.
Van sollicitanten wordt verwacht dat zij kunnen samenwerken met andere mensen in de organisatie, ook als ze van mening met elkaar verschillen. Over elkaar buitelen om je punt te maken is weinig constructief. Laat het ego en de onvrede uit het verleden ook maar achterwegen. Sollicitanten die er alleen voor eigen gewin zitten, vallen nooit zo in de smaak. Sollicitanten die alleen maar klagen over wat er de afgelopen jaren misging, ook niet. Daarentegen, sollicitanten die een duidelijk plan hebben, doelen stellen, zelfreflectie toepassen en de samenwerking met anderen zoeken, komen het verste. Het werk kan dan verdeeld worden op basis van kennis, kunde, ervaring en oprechte drijfveren. Dat zou nog eens een ambitieus en toekomstgericht kabinet opleveren. Daar wordt zo vurig op gehoopt. Dat is zo dringend nodig. Maar dit alles is misschien wat veel gevraagd.
