Tweede Hans
In de zeven abri’s op mijn route van kantoor naar huis, zaten vorige week posters van de Omroep Max-serie Tweede Hans. Getriggerd door de geniale naam en de raakvlakken met mijn dagelijks werk, kon ik niet anders dan kijken. In de serie zien we hoe Hans vervroegd met pensioen wordt gestuurd door zijn werkgever. Volgens de werkgever is het een aanbod dat Hans niet kan afslaan, maar Hans is daar nog niet zo zeker van. De gouden handdruk brengt weliswaar de gedroomde camper binnen handbereik, Hans verliest vooral ook een groot deel van zijn identiteit, plezier en invulling van de dag. We zien een ontheemde Hans.
Ik moet denken aan Gerard (64). Hij kwam vorige week op zijn nieuwe e-bike naar mijn kantoor. Onder de snelbinder zat een stapeltje papieren. Ondanks de wat lagere temperatuur van vorige week, zag Gerard er uit als een overwinteraar aan de Spaanse costa. Op zijn zongebruinde hoofd droeg hij een petje van een vakantiepark in Benidorm. Ik vroeg me af of hij het niet koud had in die bermuda.
Gerard was boventallig verklaard door zijn laatste werkgever. Dat betekent zoiets als overbodig, maar dan wat milder geformuleerd.
,,Hoe was je week?’’, vraag ik aan Gerard.
,,Heerlijk!’’, antwoordt Gerard. ,,Ik ben een midweek naar de kust geweest. Ik slaap eindelijk weer goed en ik ben begonnen met het opruimen van de garage.’’
Gerard schuift het stapeltje papieren dat onder zijn snelbinder zat onder mijn neus. Het blijkt een uitdraai van het pensioenfonds te zijn.
,,Kijk, dit bedrag krijg ik als ik nu al zou stoppen met werken’’, zegt Gerard opgewekt.
Het bedrag liegt er niet om. Gerards opgewektheid in combinatie met zijn vers ontdekte pensioenschat, het heeft iets aandoenlijks.
Ik herinner Gerard er aan dat zijn werkgever hem gestuurd heeft voor een van-werk-naar-werk-traject en dat dat wat verplichtingen met zich meebrengt. Ik vertel Gerard dat zijn vervroegde pensioen hem van harte is gegund, maar dat we de doelen van zijn traject dan wel eerlijk moeten afstemmen. Een dubbele agenda, hoe goed bedoeld die ook is, daar hou ik niet van.
,,Ik ben ook niet naïef’’, zegt Gerard. ,,Het werk dat ik altijd met plezier heb gedaan, is bij zo’n beetje alle bedrijven overbodig geraakt. Ik ben 64. Ik heb diabetes en hartklachten. Sinds mijn veertiende heb ik altijd hard gewerkt. En dan zou ik nu moeten solliciteren bij allemaal van die bla-bla-managers in leasebakken. Ze zien me aankomen.’’
‘’Jij hebt toch niet ook zo’n BMW hè’’, zegt Gerard met een vies gezicht. ,,Dat zijn de ergste!’’ Ik schuif mijn sleutelbos onder tafel.
,,Er zitten heus wel onhebbelijke randjes aan mij hoor, Anne-Marije’’, gaat Gerard verder. ,,Maar ik heb toch zeker ook wel de leeftijd bereikt dat ik niet meer door allemaal hoepeltjes hoef te springen?’’
Ik begrijp Gerard volkomen en vraag hem wat hij jonge mensen die aan het begin van hun loopbaan staan zou willen meegeven. ,,Slik niet alles wat er tegen je gezegd wordt. Durf keuzes te maken. Denk in mogelijkheden en kijk wat vaker naar het leven om je heen.’’
Dan springt Gerard weer op zijn e-bike, zijn pensioen tegemoet.
