Mariëlle liep een dwarslaesie op in Zuid-Afrika
Deze week is het elf jaar geleden dat ik in mijn studentenbarrel, waar de bodem bijna uit viel, naar de Kamer van Koophandel reed om mijn bedrijf in te schrijven. Ik was nog net niet afgestudeerd en besloot alvast mijn onderneming te starten. Met de stijgende pensioenleeftijd en de groeiende kloof tussen arbeidsmarkt en ervaren werkenden, was ik vastbesloten om daar iets aan te gaan doen.
En nu zijn we elf jaar en duizenden 50-plussers verder. Op kantoor, op beurzen, in tv-studio’s, bij seminars. Overal sprak ik mensen die twee keer zo oud waren als ik en die mijn beeld van de wereld met hun levenslessen hebben gevormd.
Eén van die levenslessen leerde ik van Mariëlle (57).
Het was druk bij de receptie toen ik haar op een maandagochtend ophaalde. Mariëlle zit in een rolstoel. Opgetogen rijdt ze naar me toe, de drukte omzeilend. ,,Ze lopen je snel onder de voet’’, zegt Mariëlle met een knipoog.
Terwijl we naar mijn kantoor gaan, gaat het alle kanten op in mijn hoofd. Kan ik haar vragen waarom ze in een rolstoel zit? Moet ik het negeren? Waarom maak ík hier zo’n ding van?
Als ik de thee voor Mariëlle op tafel zet, blijkt dat al die vragen nergens voor nodig waren.
,,Een giraffe in Zuid-Afrika’’, begint ze. ,,Hij was op de vlucht voor jagende leeuwen en struikelde bovenop de open Jeep waar ik in zat. Dat is behoorlijk wat gewicht wat er dan naar beneden komt.’’ Mariëlle lijkt er zelf de humor van in te zien.
,,En zie dan maar eens bij een ziekenhuis terecht te komen, zo vanuit de wildernis.
De reddingsoperatie heeft zo’n acht uur geduurd. Een helikopter bracht mij naar een luchtmachtbasis, waarna het nog ruim vier uur rijden was met een ambulance naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat mijn rug was gebroken. Ik heb nog vijf weken in Zuid-Afrika verbleven, totdat ik naar Nederland werd gerepatrieerd. Ik was een bezienswaardigheid hoor, op het vliegveld. Ik bleek een dwarslaesie te hebben. Ik zou nooit meer kunnen lopen.’’
De opgewektheid waarmee Mariëlle haar verhaal vertelt, valt op.
,,Ik heb iets heel bijzonders meegemaakt’’, gaat Mariëlle verder. ,,Ik had het liever niet meegemaakt. Maar ik heb het wél meegemaakt. Het is een wonder dat ik nog leef. Daar ben ik dankbaar voor. Ik zou het leven flink beledigen als ik er nu niet alles uit zou halen, vind je niet?’’ Ik denk aan alle beperkende gedachten die veel mensen zichzelf opleggen. Mariëlle heeft daar geen last van. ,,Ik ben nog zoveel meer dan mijn handicap. Ik zit dan nu wel in een rolstoel, maar daarmee zijn mijn kennis, mijn ervaring, mijn ambities en mijn dromen niet verdwenen.’’
,,Ik heb geleerd dat alles kan’’, vertelt Mariëlle. ,,Soms misschien iets anders dan je had bedacht, maar alles kan. Het leven kan opeens veranderen. Het is goed om je daar soms even bewust van te zijn. Met of zonder jou, de wereld zal doordraaien. Dus maak er wat van en doe wat je leuk vindt.’’
