Een brief aan Mark Rutte
Beste meneer Rutte,
Tot pak en beet een jaar of vijftien geleden ambieerde ik uw baan. Dat mensen gniffelden als ik dat zei, weet ik aan hun gebrek aan ambitie. Inmiddels weet ik dat dat kwam omdat zij al wisten wat ik toen nog niet wist. Minister-President, dat leek me wel wat. Het land vooruit helpen, er iets moois van maken voor de mensen. Later ontdekte ik dat je dat beter mét de mensen kunt doen in plaats van vanuit een torentje.
Ik liet niet alleen deze ambitie varen, dat rode potlood werd ook steeds zwaarder te heffen. Want ‘wij zorgen voor betaalbare huizen’ en ‘door ons een goed ondernemersklimaat’ bleken door al dat gesnipper en gepolder slechts tot mooie verkiezingsleuzen verworden te zijn.
Dat dat rode potlood steeds meer mensen zwaar valt, bleek wel uit de lage opkomst tijdens de gemeenteraadsverkiezingen. Ik denk dat de stem van de niet-stemmers nog meer zegt dan die van de stemmers. ,,Politici zie je alleen in verkiezingstijd’’, zei iemand deze week tegen mij. ,,Als de zetels zijn verdeeld, komen ze niet meer aan de deur om te vragen hoe het met je gaat. Dan kun je het weer uitzoeken in je koude huis, met je onbetaalbare energierekening.’’ De term hypocriet viel even.
Soms kan ik me inderdaad niet aan de indruk onttrekken dat het enkele van uw kompanen meer te doen is om hun eigen hachje dan om het landsbelang, maar wellicht heb ik afgelopen week gewoon wat veel nieuws gekeken.
Toen ik besloot om wat luxueus te gaan doen, boodschappen, zag ik op weg naar de supermarkt nog wat restanten van verkiezingsposters hangen. Ontevreden doch creatieve mensen hadden de D66-poster met Ducttape bewerkt waarna van de campagneslogan slechts ‘laat iedereen maar vallen’ was overgebleven. Veel mensen voelen zich op dit moment zo, Mark.
Eenmaal aangekomen in de supermarkt zag ik twee mensen bekvechten over de laatste fles zonnebloemolie. Wie had dat gedacht? Voor een flesje geraffineerde omega-6-vetzuren die voor akelige ontstekingen in je binnenwerk zorgen. Voedingsbodem voor tal van welvaartsziektes. Enfin, ik dwaal af. Hoewel op dit moment zo’n beetje elke Nederlander zich welvaartziek voelt. Niet alleen de minima, meneer Rutte. Ook de sterke schouders die de zwaarste lasten dragen, zijn een keer uitgedragen. Nóg harder werken? Nóg meer belasting betalen? Een nóg hogere hypotheek afsluiten?
De welvaartsbubbel staat op knappen. Bij crises bouwen de wijzen bruggen en de dwazen dammen. We zitten aardig ingedamd. De tolerantie is laag. De lontjes kort. De zorgen groot. De schulden fors. Het vertrouwen laag.
We zijn geen slachtoffer van de omstandigheden zoals de pandemie of de bruutheid aan de oostflank van het continent, maar het resultaat van de beslissingen die we met z’n allen in deze omstandigheden nemen. En de beslissingen van u en de uwen hebben nogal wat impact. Ik benijd u niet. Ik wens u wel veel wijsheid. Niet om mee te shinen tijdens de volgende verkiezingen, maar gewoon voor ons, het volk.
