Nathalie: nu ik vrouw ben, verdien ik een stuk minder
Op het aanmeldformulier stond: Nathalie, 53 jaar. Zonder verdere beschrijving, maar gelukkig met telefoonnummer. Als ik het nummer bel, hoor ik een mannenstem. Ik vraag naar Nathalie. ,,Daar spreek je mee’’, hoor ik.
,,Mijn leven is de afgelopen jaren ingrijpend veranderd en nu lukt het niet om een passende baan te vinden.’’
Nathalie is transgender. Haar verhaal plaatst een aantal zaken in een interessant perspectief.
Nathalie werd geboren als Peter-Paul in een gezin waar een strenge vader de dienst uitmaakte. Nathalie studeerde Civil Engineering aan de Technische Universiteit. Al van jongs af aan wist Nathalie dat zij zich niet kon identificeren met de jongens in haar klas.
,,Mijn vader dacht dat ik homo was en stuurde me daarom naar een streng internaat waar alle eigenheid uit de leerlingen werd gestampt. Letterlijk.’’, vertelt Nathalie. ,,Uit zijnsloyaliteit naar mijn ouders ben ik me gaan aanpassen. Ik negeerde wie ik was en leefde zoveel mogelijk volgens het boekje. Ik trouwde met Babette, die wist van mijn genderincongruentie, en we kregen drie kinderen. Ik rondde mijn opleiding af en vond een goede baan als constructietekenaar in de weg- en waterbouw. Als je door Nederland rijdt, dan zie je heel wat bruggen en viaducten van mijn hand. Daar ben ik heel trots op. Maar zoals dat gaat, kroop ook bij mij het bloed waar het niet gaan kan. Ik werd steeds ongelukkiger en het in stand houden van een identiteit die niet de mijne was, brak mij op. Wat begon met het dragen van jurken in het weekend, leidde uiteindelijk tot mijn gendertransitie vijf jaar geleden. Babette heeft mij al die tijd gesteund en we zijn nog steeds getrouwd. Ik herinner mij nog goed de eerste dag dat ik als Nathalie naar mijn werk ging. Natuurlijk kon dat rekenen op hoon, geroddel en heel wat priemende blikken. Totdat mijn werkgever aangaf dat hij het niet representatief voor het bedrijf vond dat ik als Nathalie klanten bezocht. De pesterijen namen toe en de bedrijfsarts vroeg enkel of ik ook al ten prooi was gevallen aan de genderhype. Dat was voor mij de druppel, hoewel ik hem wel snap. Mensen worden tegenwoordig zo uitvoerig met genderthema’s geconfronteerd, dat het zelfs mij wel eens tegen de borst stuit.’’
,,Maar nu komt het punt waarom ik hier ben’’, vervolgt Nathalie haar verhaal. ,,Door mijn behoorlijke staat van dienst, heb ik veel sollicitatiegesprekken. De vragen over hoe ik mij als vrouw staande ga houden in deze mannenwereld, zijn dan niet van de lucht. Ik denk dat ze met deze vraag eigenlijk iets anders willen weten. Maar dat zou er niet toe mogen doen. Vervolgens krijg ik bizar lage salarissen aangeboden, áls ze me al een aanbod doen. Deze aanbiedingen halen het in de verste verte niet bij het salaris dat ik vroeger verdiende, voor dezelfde functie welteverstaan. Blijkbaar verdienen vrouwen toch echt een stuk minder. Of vinden ze een transgender minder waard, ik weet het niet. Misschien zijn we conservatiever dan we denken en bestaat er zoiets als mannenbanen en vrouwenbanen. Mijn beroep was mijn baken gedurende mijn transitie. Eentje die ik wilde koesteren tot aan mijn pensioen. Talent is niet afhankelijk van geslacht, maar blijkbaar ziet de samenleving dat toch anders. Misschien moet ik toch op zoek naar een vrouwenberoep. Wat denk jij?’’
