Een gat op je cv. Er is op de arbeidsmarkt bijna geen term die meer gevreesd wordt dan deze.
Het betekent niks meer dan dat je een tijdje geen betaald werkt hebt gedaan. Blijkbaar is dat een schande. Iets onwenselijks dat met allerlei capriolen verbloemd dient te worden. Zo worden er eenmanszaakjes opgericht die onnavolgbare dingen als ‘diverse adviesopdrachten’ hebben gedaan, of vrijwilligerswerk wordt een beetje opgeblazen zodat het bijna een managementfunctie lijkt. Ook sabbaticals en opleidingen zijn populaire voegmiddelen om het vermaledijde gat op te vullen.
Het geeft te denken. Van afstuderen tot pensioen in één rechte lijn doorwerken is blijkbaar de norm. Dit wordt ons geleerd, dit is maatschappelijk geaccepteerd.
Terwijl één van de dingen waar mensen op hun sterfbed de meeste spijt van hebben, is dat ze zo hard gewerkt hebben. Er is nog zoveel meer te ontdekken in het leven. Dingen die je niet zou moeten willen uitstellen totdat je met pensioen bent, ongemerkt je beste jaren gesleten achter computerschermen, onder systeemplafonds en TL-balken. Een paar jaar je hart volgen en andere nuttige dingen doen, zou wel wat meer op waarde geschat mogen worden. Er is alleen al veel moed nodig om uit de tredmolen te stappen en tegen de norm in te gaan.
Irmgard (59) deed dat. Op haar cv prijkt een joekel van een gat, twaalf jaar maar liefst. Maar als je in dat gat kijkt, zie je niks dan inspiratie. Irmgard studeerde accountancy. Als één van de weinige vrouwelijke registeraccountants destijds, werd ze bij veel kantoren gevraagd om partner te worden. Ambitieus als ze was, maakte ze carrière. ,,Ik moest mij zakelijk opstellen om mezelf staande te houden in deze wereld’’, vertelt Irmgard. ,,Ik werd steeds harder terwijl ik wist dat ik ook nog een andere kant had. Bakken met geld verdiende ik. Daardoor hield ik lang vol dat ik goed bezig was. Totdat ik besefte dat een roemrijke baan met een hoog inkomen niet de enige definitie van succes is. Toen ik halverwege de 40 was, besloot ik te stoppen. Van de ene op de andere dag. Ik wilde mijn andere kant gaan ontdekken.’’
Irmgard zegde haar baan op en verkocht haar huis. Ze woonde een tijd in een bescheiden bungalow aan zee van waaruit ze ontelbaar veel boeken las, cursussen volgde, de wereld over reisde en al haar tijd spendeerde aan haar persoonlijke ontwikkeling. ,,Het leven kent verschillende fases’’, vertelt Irmgard. ,,Er is een fase van opgroeien en een fase van je plek bemachtigen op de arbeidsmarkt. Dan komt er een fase van herbezinning en aanpassing. Nu zit ik in de fase van verzilvering. Ik sta precies in het midden van de zakelijke kant die ik jarenlang liet zien en de mensgerichte kant die ik recent heb ontwikkeld. Ik voel mij completer, sterker en nuttiger dan ooit. Het gat op mijn cv zie ik als mijn rijkste periode ooit. Ik heb dingen geleerd die geen opleiding of baan mij hadden kunnen leren. Ik ben er klaar voor om bedrijven te helpen om hun doelen te behalen.’’ zegt Irmgard vastberaden.
De praktijk pakt anders uit. Irmgard krijgt afwijzing na afwijzing. Werkgevers struikelen met bosjes over het gat op haar cv. Het ligt voor de hand om te kiezen voor de kandidaat die nog steeds doet wat hij/zij altijd heeft gedaan. Die heeft een zogezegd ‘goed cv’. Terwijl er ook veel rijkdom in de gatengravers, tegen-de-stroom-in-zwemmers en norm-doorbrekers zit.
