,,Mag de Luxaflex dicht?’’, vraagt Freek (52) na binnenkomst. ,,Niemand weet dat ik hier ben en dat wil ik graag zo houden.’’ Ik weet niets over Freek, want hij wilde zijn cv niet mailen. Hij is voornaam gekleed in zijn maatpak en ik ben benieuwd wat er allemaal in die attachékoffer zit. ,,Mijn vrouw Antoinette denkt dat ik gewoon naar kantoor ben, maar daar kom ik al bijna 8 maanden niet meer. Als ik vertel dat ik ontslagen ben, dan is Holland in last. En dus zet ik elke dag trouw mijn wekkertje, maak mijn broodtrommel klaar en ga om half 8 de deur uit. Omstreeks 6 uur kom ik weer thuis en bedenk dan een verhaaltje over wat ik die dag zogenaamd heb meegemaakt. En dat dus al 8 maanden lang.’’
Ik vraag Freek waar hij dan de hele dag verblijft. ,,Soms rij ik gewoon een kilometertje of 80 en ga dan de hele dag bij een wegrestaurant zitten. Een andere keer ga ik naar een bibliotheek of ik parkeer bij een tankstation. Daar hebben ze tegenwoordig best goede koffie.’’
Als ik Freek vraag waarom hij dit dubbelleven leidt, vertelt hij wat over zijn aristocratische komaf. ,,In mijn familie is het vanzelfsprekend dat je gaat studeren en een prestigieuze baan hebt. Rechten trok ik echt niet, dus ben ik Economie gaan doen. Met hangen en wurgen heb ik het afgemaakt. Via het netwerk van mijn vader kreeg ik een vooraanstaande baan bij de bank. De lat lag veel te hoog. Liever was ik kunstschilder geworden, maar dat vinden ze in mijn kringen maar een linkse hobby. Nou, mijn creativiteit ging ik dus loslaten op die baan bij de bank. Maar creativiteit en financiën zijn geen goede combinatie. Ik werd beschuldigd van witwassen en andere duistere praktijken. Ik heb het nooit slecht bedoeld maar het heeft me wel de kop gekost. Kun je je voorstellen dat ik dit aan mijn vader vertel? Ik word gelijk uit het testament gegooid. Als ik eerlijk ben, wil ik helemaal niet meer werken. Geld is er genoeg. Ik wil eindelijk gaan schilderen, maar ze zien me aankomen.’’
Een paar dagen later gaat de telefoon. Het is Antoinette. ,,Zeg, ik bel niet voor mezelf hoor, maar voor mijn man Frederik-Jan. Volgens mij heeft hij geen baan meer, maar hij doet nog steeds alsof. Komt dat vaker voor, zo’n hardnekkige ontkenningsfase? Hebben jullie daar een oplossing voor? Kunnen jullie hem zo snel mogelijk aan een nieuwe baan helpen want een werkloze man vind ik geen fraai verhaal.’’
Wanneer Antoinette nog wat wapenfeiten over haar man deelt, valt het kwartje. Frederik-Jan is Freek. Dit hebben we nog niet eerder aan de hand gehad. De vertrouwelijkheid en privacy hangen hier op een dun draadje, dus geef ik Antoinette gauw een aantal tips om het gesprek met haar man aan te gaan en houd verder mijn mond.
Een week later tref ik bij de receptie naast Freek nog een opgewekte dame aan. ,,Dit is Antoinette’’, vertelt Freek opgelucht. ,,Ze had blijkbaar gewoon door dat ik geen baan meer had! Vind je dat niet bijzonder? We hebben een goed gesprek gehad en ik heb eindelijk open kaart gespeeld.’’ Antoinette geeft me een dikke knipoog vanachter haar man.
,,We gaan nu eerst 3 maanden reizen. Daarna zien we wel weer verder.’’
Lachend loop ik terug naar mijn kantoor. Weer een huwelijkscrisis voorkomen...
