Als een tijd aanbreekt waarin ik veel lezingen en theateroptredens heb staan, dan leef ik als een topsporter. Er is namelijk niks zo dodelijk als een snotterende energieloze spreker die onderuitgezakt een PowerPointje staat weg te werken.
Dus in podiumrijke tijden ga ik niet naar drukke restaurants of cafés (want er zit altijd wel iemand pre-grieperig te zijn), eet ik kilo's vitaminen (voor de energie, een stalen imuunsysteem en de krul schiet er zo lekker van in het haar), wandel ik kilometers in de frisse buitenlucht (meditatieve tred = geniale ingevingen) en heb ik het slaapregime van een peuter in de groei (je brein wordt een serieuze superkracht als je genoeg slaap pakt).
Afgelopen september zou mijn langverwachte droom in vervulling gaan. Mijn Eigen Theatertour. Ik zou het land in gaan met mijn voorstelling 'We Gaan Nog Even Door!'. Het is namelijk mijn missie om zoveel mogelijk mensen aan een gelukkige loopbaan te helpen. Dat vermenigvuldigd een stuk sneller als ik voor volle zalen een mooi verhaal vertel over dromen, idealen en werkgeluk.
Dus je raad het al... het topsportregime en de drukke voorbereidingen waren in volle gang. Uren gerepeteerd met mijn regisseur, decors in elkaar gesleuteld en in de boeken gedoken op zoek naar de allerbeste en meest inspirerende verhalen van mensen die ik naar een leuker leven heb begeleid. Dit werd fantastisch, woehoe!
En toen opeens boem, knal 💥 werd ik van achteren aangereden op de snelweg. Ik liep een hersenschudding op en heb een maand lang sterretjes gezien.
Het was onmogelijk om in die hoedanigheid op te treden en dus moest ik mijn optredens uitstellen. Je kunt je voorstellen hoe een horrorscenario dat was. Daar zit je dan met je topsportregime...
En dus moest ik iets doen wat ik zelden doe: helemaal niks.
Geen plannen, geen productiviteit, geen podium. Alleen me gedeisd houden.
Eerst voelde het alsog mijn droom uiteen spatte. De avonden dat er eigenlijk optredens stonden waar jullie een kaartje voor hadden gekocht en ik op de bank zat, waren echt niet leuk. Maar inmiddels weet ik dat ik de droom alleen maar aan het verdiepen ben.
De voorstelling die ik maak, gaat over doorgaan. Over ambitie, over werken aan een loopbaan vol zingeving, over vallen, opstaan en weer doorgaan. En ironisch genoeg leerde deze pauze me precies dat: doorgaan is soms even stoppen.
Ik heb ontdekt dat rust (oké, vooruit dat ene mailtje kan wel) net zo krachtig kan zijn als ambitie.
Dat rust niet betekent dat je stilstaat, maar dat je ruimte maakt voor iets nieuws.
En nu ben ik er weer! Ik zie geen sterretjes meer, behalve één ster als ik in de spiegel kijk (Oké oké, vergeef me deze 😅 ik moet ergens weer een beetje de podiumspirit vandaan halen).
Ik ben weer wat levenslessen wijzer en heb nóg meer zin om straks het podium op te gaan.
De show must go on — maar alleen als je zelf ook meedoet. Want reken maar dat er een nieuwe akte aan de voorstelling wordt toegevoegd... Het wordt alleen maar mooier, beter, inspirerender, persoonlijker en motiverender! Over doorgaan gesproken!
Doorgaan na tegenslag in vijf stappen
1. Accepteer de pauze.
Niet alles hoeft meteen opgelost. Soms is even niets doen het begin van iets nieuws.
2. Herstel eerst, presteer later.
Rust is geen zwaktebod. Het is onderhoud én die voedingsbodem voor nieuwe ideeën.
3. Verschuif de focus.
Van wat niet kan, naar wat wél kan. Dat maakt het verschil tussen vastzitten en vooruitkomen.
4. Gebruik de tegenslag.
Alles wat je meemaakt, wordt grondstof voor groei. Je tegenslagen zijn inspirerender dan je successen.
5. Houd koers, ook als het even langzaam gaat.
Doorgaan draait niet om tempo, maar om richting.
Had je kaartjes voor mijn voorstelling en ging die avond niet door? Ik zie je graag binnenkort! Het theater laat je weten wat de nieuwe datum wordt waarop we ons loopbaanfeestje gaan inhalen. Ik zie je dan!
Heb je nog geen kaartjes? Waar wacht je nog op? Bestel ze hier.
