Suzan (51) lijkt op papier alles mee te hebben. HEAO, regelmatig bijgeschoold en zo’n beetje elke zeven jaar een nieuwe baan. Haar cv is actueel, stabiel èn toont een profielfoto van een vrolijke vrouw met een knappe uitstraling.
Suzan had contact opgenomen omdat het haar al meer dan een halfjaar niet lukte om een nieuwe baan te vinden. ,,Ik heb meer dan zestig sollicitaties gedaan en steeds word ik afgewezen. Ik kom wel regelmatig op gesprek hoor, maar dan word ik weer tweede. Het zal vast mijn leeftijd zijn’’, zei Suzan.
De ‘leeftijd-kaart’ wordt snel getrokken door 50-plussers die met veel afwijzingen te maken hebben. Dat is namelijk een vrij comfortabele kaart om je achter te verschuilen. Leeftijd kun je immers niks aan doen en voor het al dan niet veroordelen daarop kun je anderen de schuld geven.
Ik vertel Suzan dat als de werkgevers haar te oud hadden gevonden, ze haar ook niet op gesprek hadden uitgenodigd en dat er dus iets anders moest zijn waardoor het solliciteren nog niet was gelukt. Dat kwam natuurlijk even hard aan, maar alleen de waarheid maakt de weg vrij naar een oplossing.
Op de dag van onze eerste afspraak krijg ik een appje van Suzan. Ze vraagt of ik het erg vind als ze 10 minuten later is. ,,Dan kan ik een bus later nemen vanaf het station. Anders ben ik veel te vroeg en moet ik 20 minuten bij jullie wachten’’, schrijft ze. Ik reageer bewust niet op de app. Dit is een mooi voorbeeld van iemand anders opzadelen met jouw probleem.
Ik laat de verantwoordelijkheid voor nemen van besluiten over wat iemand belangrijk vindt in diens leven, graag bij die persoon zelf. Wat zijn je prioriteiten en wat ben je bereid om hiervoor op te geven? Gemak lijkt het steeds vaker te winnen van idealen.
Suzan besluit de late bus te nemen en is dus 10 minuten te laat.
,,Je hebt niet op mijn appje gereageerd en je zegt ook niks over dat ik te laat ben’’, zegt Suzan verbouwereerd terwijl ik haar ophaal bij de receptie. Nadat we eenmaal achter de koffie zitten en Suzan honderduit is leeggelopen over hoe schandalig het is dat ze steeds wordt afgewezen, neem ik Suzan even mee naar de arbeidsmarkt die zich in alle onstuimigheid lijkt te keren.
,,Het is interessante tijd op de arbeidsmarkt’’, begin ik. Ik zie veel werkgevers momenteel balanceren op een koord tussen aan de ene kant een grote vraag waaraan voldaan moet worden met nog steeds te weinig personeel, en aan de andere kant een naderende donderwolk van economische achteruitgang die het gevolg is van politieke onrust, het moeten terugbetalen van coronasteun en uitgestelde belastingen, inflatie en afnemend consumentenvertrouwen. Als er één kenmerk is dat werkgevers nu terug willen zien in hun nieuwe medewerker, dan is het karakter. Wanneer morgen anders gaat zijn dan vandaag, heb je nobele strijders nodig. Kennis en vaardigheden zijn aan te leren, een goed karakter een stuk moeilijker. Júíst als 50-plusser kun je het winnen op karakter door al die keren dat je bent opgestaan nadat je viel, je je ego moest uitdeuken of je schouders zette onder iets wat aanvankelijke ondraaglijk leek.
Een goed cv is geen garantie voor een nieuwe baan, een goed karakter des te meer. Tijd voor wat zelfreflectie.
