Afgelopen week kreeg ik een baan aangeboden. Niet voor één van de werkzoekenden die ik begeleid, maar voor mezelf. Het gebeurde in een bomvolle zaal met werkgevers tijdens een lezing die ik gaf over duurzame inzetbaarheid van personeel. Een mondige directeur riep vanaf rij drie dat hij nog wel een baantje voor mij had. Een baantje...Vooral dat
-tje klinkt niet heel aantrekkelijk voor een ondernemer die al meer dan twaalf jaar een goedlopend bedrijf (nee, geen bedrijf-je) heeft, maar vooruit. Na het slotapplaus baande de directeur zich een weg naar voren om mij ervan te verzekeren dat hij het serieus meende. ,,Ik heb vrouwen zoals jij nodig in mijn bedrijf’’, begon hij. ,,Vrouwen met visie, overredingskracht en een ondernemende kijk op de toekomst.’’ Toen ik de directeur had bedankt voor het compliment én voor de baan, vroeg hij waar hij dan ‘vrouwen zoals jij’ kon vinden.
Ik dacht terug aan een aantal situaties die zich eerder die week hadden voorgedaan en vertelde de directeur dat ze moeilijk te vinden zullen zijn.
Zo sprak ik Stella (51), die net ontslagen was als creative director van een cosmeticamerk en hierdoor enorm aan zichzelf is gaan twijfelen. Haar campagnes scoorden goed en ze lag goed in het team. Ze was ontzettend toegewijd en maakte lange dagen. De reden van ontslag: verschil van inzicht met haar leidinggevende. ,,Ik zal je precies vertellen waar dat verschil van inzicht vandaan komt’’, vertelt Stella. ,,Ik heb tijdens een vergadering gezegd dat mijn leidinggevende keer-op-keer zijn deadlines niet haalt en dat dit mijn werk bemoeilijkt. Dat is een feit en een bedreiging voor onze afdeling bovendien, maar volgens mijn leidinggevende had ik dat niet zo rechtlijnig moeten zeggen. Het zou hem in en kwaad daglicht hebben gesteld. Een week later kreeg ik de bons. Misschien moet ik maar niet meer zo uitgesproken zijn.’’
Stagiaire Joy (19) trok zich terug als voorzitter van de studentenraad omdat medestudenten hadden gezegd dat ze wel veel haar op haar tanden had. Omdat Joy graag goed in de groep wil liggen, besloot ze om haar voorzittersrol aan Wouter over te dragen.
Een collega had een akkefietje met een zakenrelatie die haar directe manier van e-mailen wat ongezellig vond. Ze had die mails dan ook niet gestuurd voor de gezelligheid, maar om haar punt te maken tegenover de zakenrelatie die buiten zijn boekje was gegaan. Mogelijk was haar boodschap beter gevallen wanneer deze vergezeld was gegaan door wat blozende emoticons. Van die smileys die de boel wat hadden verzacht en lieten geloven het allemaal lief en inschikkelijk bedoeld was. Let maar eens op hoe vaak vrouwen lieftallige emoticons en veel uitroeptekens gebruiken om hun standpunten in e-mails en appjes wat vriendelijker te doen overkomen. Wat een nonsens.
De zakelijke eigenschappen waarvoor mannen geroemd worden, worden nog lang niet altijd van vrouwen geaccepteerd. Te streng, te bitchy, te zakelijk. Voor veel gekwalificeerde vrouwen de reden om een toontje lager te zingen. Want wie wil er nu buiten de groep vallen met het stempel ‘iron lady’ op haar voorhoofd? Dus beste directeur van rij drie, de vrouwen die je zoekt voor je bedrijf zijn er legio, maar ze zijn niet zo zichtbaar. Ze houden zich in totdat de maatschappij klaar voor ze is. En dat wordt anno 2023 eens tijd.
