Op bezoek bij het Ministerie van Defensie
Mijn collega en ik zijn uitgenodigd bij het Ministerie van Defensie. In de auto op weg naar de kazerne maken we ons druk over hoe we de luitenant-kolonel met wie we de afspraak hebben moeten aanspreken. Bij de slagboom komen we er achter dat we bij de oprit voor legertrucks staan. We kunnen vanuit onze bedrijfsauto niet bij de knop van de intercom. Gênant.
We horen de portier naar de luitenant-kolonel bellen en hem met ‘Overste’ aanspreken. ‘Geldt dat ook voor ons?’, vraag ik mijn collega. ‘Of is dat alleen voor defensielieden?’
Eenmaal binnen komt de luitenant-kolonel met ferme tred op ons af. ‘Willen jullie koffie?’, buldert hij door de gang. ‘Daar staat het apparaat!’, wijst hij ons. Het was een test, ik weet het zeker. Ik mocht hem gelijk.
We krijgen de opdracht om tien burgermedewerkers aan een nieuwe baan te helpen. Om verschillende redenen zijn ze niet meer nodig op hun oude werkplek. Soms omdat hun werk is ingehaald door de tijd. Soms omdat ze niet meer naar verwachting functioneerden.
Het duurt niet lang voordat het begint te wringen. Bij veel werkgevers in Nederland is het namelijk goed toeven als werkloze. Door alle regelingen zou je bijna vergeten dat je geen werk hebt. Wat dat onze gezamenlijke geldpot kost, wil je niet te lang bij stilstaan.
De een is zijn vakantiehuis op Ameland aan het opknappen en de ander is druk met zijn kleinkinderen.
We worden onderdeel van de dans om de waarheid. Want dat je zo opgaat in je fotografiecursus dat je helemaal geen tijd hebt voor een nieuwe baan, dat mag niet in de terugkoppeling komen natuurlijk. Tegenstrijdiger in arbeidsethos had ik het niet kunnen treffen.
Na een halfjaar duwen en trekken is het tijd voor de eindevaluatie. Terug naar de kazerne, gelijk de goede slagboom dit keer. De luitenant-kolonel spreken we inmiddels bij zijn voornaam aan.
Terwijl ik door het raam colonnes soldaten voorbij zie marcheren, komt één van de boventalligen binnen voor zijn eindgesprek. Hij begint af te geven op wat er niet deugde aan de manier waarop hij boventallig is verklaard, maar dat weet de luitenant-kolonel in de kiem te smoren. Vervolgens lag het niet slagen van zijn loopbaantraject aan de tussendeur op ons kantoor en de vervelende mede-cursist bij één van de workshops. Als op datzelfde moment iemand de ramen van het kantoortje begint te zemen, denk ik even dat ik in Bananasplit zit.
Terwijl er nog wat valse feiten worden opgetrommeld, denk ik aan de bijstandsmoeder die ik eerder die dag sprak. Door ziekte en andere pech was zij in de financiële problemen geraakt. Ze kon geen winterjas voor haar kinderen veroorloven en at al een paar avonden boterhammen met pindakaas.
De woede welt in mij op. ‘Schaamteloos!’, zeg ik tot mijn eigen schrik met tranen in mijn ogen. ‘Je zo opstellen terwijl er mensen zijn die geen winterjas voor hun kinderen kunnen veroorloven.’ Die slagboom heb ik vandaag voor het laatst gezien, dacht ik. Eenmaal terug bij mijn auto zie ik een Facebook-pushbericht oppoppen. Overste wil vrienden worden.
