Mieke (62) wil niet meer in de zorg werken
,,Weet je wat de achilleshiel van de zorg is?’’, vraagt thuiszorgmedewerker Mieke (62).
,,Mensen werken niet in de zorg omdat je nu eenmaal een baan moet hebben, maar omdat het een roeping is. En daardoor kunnen managers en zorgdirecteuren oneindig lang slecht met ons omgaan. Als de telefoon gaat, trekken we toch wel weer ons uniform aan om naar de cliënt toe te gaan. Ook al krijgen we onze overuren niet uitbetaald of hebben we door onderbezetting al een dubbele dienst gedraaid.’’
Mieke is een opgewekte vrouw. Kleurrijk gekleed, rode wangen, liefdevolle blik. Ze werkt al haar hele leven in de thuiszorg. Al langer vindt zij dat ze door haar werkgever wordt kaalgeplukt. Haar drive om goede zorg te verlenen aan ouderen, heeft haar altijd op de been gehouden. Tot vorige week.
Toen had Mieke een gesprek met haar manager aangevraagd over de toegenomen werkdruk. Mieke had namelijk de extra taak van roostermaker voor het zelfsturende team op zich genomen. Momenteel is dat niet alleen een kwestie van collega’s inplannen, want er zijn nauwelijks collega’s. Nee, je bent de hele dag bezig met het bellen van uitzendbureaus, zzp-ers en collega’s van andere afdelingen.
,,Het is beschamend’’, zegt Mieke. ,,Cliënten moeten veel te lang op zorg wachten en door de tekorten in verzorgingshuizen ook nog eens veel langer thuis wonen dan verantwoord is.’’
,,Denk je dat er een grammetje waardering af kon? In tegendeel! Ik kreeg het verwijt dat ik de extra taak zelf naar me toegetrokken had. ‘Eigen schuld dikke bult’ dat ik het nu te druk heb. Maar wie doet het anders? We moeten zogenaamd een zelfsturend team zijn, maar als ik de handschoen niet oppak, zijn we een stuurloos team.’’
Mieke vertelt dat ze sinds kort wat vaker haar zorgen uit over de gang van zaken in de organisatie. ,,Vroeger had ik dat niet gedurfd, maar ik ben tenslotte niet 62 jaar geworden om mijn kennis en ervaring voor me te houden.’’
Miekes feedback op het reilen en zeilen in de thuiszorgorganisatie wordt door de jonge zorgmanagers vaak beantwoord met de retorische vraag of ze zich soms niet meer wil ontwikkelen. ,,Ze zeggen nog net niet dat ik te belegen ben om mee te gaan met al die zogenaamde ontwikkelingen. Maar dat is het niet. Ik hou van verandering, als het vooruitgang zou betekenen. Vaak reageer ik maar met dat mijn loonstrook ook al jaren niet meer ontwikkelt.’’
Mieke vertelt dat ze goed begrijpt waarom jonge mensen niet meer voor de zorg kiezen. ,,De jonge generatie is veel mondiger. Waarom zouden ze zo slecht met zich om laten gaan voor zo weinig geld? Tegen die tijd dat ik zorg nodig heb, is er niemand meer beschikbaar. Dat eeuwige gejammer over geld. De zorg is niet onbetaalbaar, de managers in de zorg zijn onbetaalbaar.’’, zegt Mieke met een bedrukte doch strijdvaardige blik.
,,Als je van school komt, dan word je onthaald als een grote belofte. De wereld ligt aan je voeten. Wanneer je aan het einde van je loopbaan bent, zoals ik, dan mag je stilletjes en soms vernederd via de achterdeur de arbeidsmarkt verlaten’’, gaat Mieke verder.
,,Ik vraag niet zoveel, maar ik vind eigenlijk wel dat ik er recht op heb om straks een beetje fatsoenlijk met pensioen te gaan. Misschien moet ik ook maar zorg-zzp-er worden.....’’
