De eerste keer dat ik Trudy (63) belde, liep zij op het centraal station. Een hoop ruis en gestommel klonk door de telefoon. Trudy moest overstappen, maar wist niet op welk perron ze was en waar ze naartoe moest. Ze was in de war en mijn telefoontje had niet meer ongelegen kunnen komen.
Toen ik Trudy een week later op kantoor ontmoette, was ze nog steeds in de war. Uit de drie tassen die ze bij zich had, kwamen allerlei paperassen. Van belastingaangiftes, tot diploma’s en van haar arbeidsovereenkomst uit 1989 tot een recept voor een quiche uit de Margriet.
Trudy werkt als directiesecretaresse bij de overheid. Al sinds 1989 dus. De laatste tijd kost deze baan haar meer dan dat die haar oplevert. De veranderde werkzaamheden, de druk van jongere collega’s die sneller met het nieuwe softwaresysteem kunnen werken en het voortdurende kritische oog van de directie waarvoor ze werkt, bezorgen haar slapeloze nachten.
Terwijl Trudy met trillende hand een flinke scheut thee uit het kopje morst, over haar pensioenoverzicht waarop staat dat als ze nu zou stoppen met werken ze al een riante oude dag heeft opgebouwd, vertelt ze dat ze de druk op haar werk niet meer aankan. ,,Maar een andere baan wil ik niet hoor’’, zegt Trudy. ,,Wie gaat op mijn leeftijd nou nog van baan veranderen? Ik zou wel gek zijn. Ik heb een flink salaris opgebouwd in die 34 jaar dat ik bij deze werkgever werk. Dat ga ik ergens anders nooit krijgen.’’
Als ik voorzichtig ter tafel breng dat ik Trudy een beetje verward vind overkomen, stemt ze in met het idee om eerst even langs de huisarts te gaan. ,,Ik zal toch niet dement aan het worden zijn?’’, vraagt Trudy zich verschikt af. Tijdens ons volgende gesprek blijkt dit gelukkig niet aan de hand te zijn. Maar de combinatie van een torenhoge bloeddruk en veel slapeloze nachten, eist zijn tol.
In de weken die volgen lukt het Trudy niet om een besluit te nemen over haar toekomst. De ene week is ze vastbesloten om een nieuwe baan te zoeken. De andere week lonken de decennialang opgebouwde arbeidsvoorwaarden bij haar huidige werkgever. Ondertussen denken we samen na over welke andere banen er bij haar zouden passen. Trudy’s ogen gaan stralen als we het hebben over een baan in de dierenverzorging. ,,De gedachte alleen al dat ik nooit meer managementverslagen hoef te maken maakt mij ontzettend gelukkig’’, zegt Trudy die opeens een stuk minder verward overkomt.
We vinden een vacature als niet-medische dierenverzorger bij een dierenziekenhuis. Diploma’s zijn niet vereist, een groot hart voor dieren wel. Na het sollicitatiegesprek zie ik een andere Trudy. Doordat de stress van haar gezicht af is, lijkt ze wel tien jaar jonger.
,,Het was fantastisch! Niet meer de hele dag achter een computer en in vergaderingen zitten!’’, vertelt Trudy gelukzalig.
Het dierenziekenhuis is ook enthousiast over Trudy en biedt haar een baan aan.
,,Ik doe het niet’’, zegt Trudy een week later. ,,Ik zou er qua salaris op achteruit gaan. Ik heb mijn schaapjes op het droge hoor, het zou best kunnen. Maar ik heb een gesprek met mijn leidinggevende gehad en die sprak zijn waardering voor mij uit. Ik kreeg ook een salarisverhoging, dus ik hou het toch maar even zo.’’
En dit is hoe mensen hun dromen, ambities, levensgeluk én gezondheid uitruilen voor arbeidsvoorwaarden en mooie woorden.
