In het harnas gestorven
Johan is 84 jaar als hij belt met de vraag of ik nog ‘een baantje’ voor hem heb.
‘Ja misschien denk je, wat moet die ouwe man, maar van thuiszitten word je pas echt oud.’
Johan zou mijn oudste klant ooit worden.
Geïntrigeerd door zijn wens, nodig ik hem uit op mijn kantoor. Een kwieke man komt binnen. Grijs haar, kalende kruin. Modern gekleed, beetje mager. Hip montuur, olijke blik.
‘Ik heb mijn hele leven op de weg gezeten als vrachtwagenchauffeur. Daar is een tekort aan toch? Dan kan ik vast zo beginnen.’, Johans motivatie is niet te versmaden.
Ik denk aan mijn ouders en grootouders. Allemaal harde werkers, allemaal nog aan het werk of gestorven in het harnas. Voor mijn familie is werk ons bestaan, onze hobby en passie in één. Zondag, eerste Kerstdag….handel voor alles.
Ik mag Johan. Tussen de klanten die tot op de dag nauwkeurig weten hoe lang het nog duurt totdat ze met pensioen mogen, is hij een verademing.
‘Mijn vrouw moet er niet aan denken dat ik de hele dag thuis zit. We houden van elkaar hoor, maar wij zijn niet gewend om elke dag samen te zijn.’
‘Eerlijk gezegd heb ik mijn pensioen ook niet goed geregeld’, gaat Johan verder. ’25 jaar geleden kocht ik mijn eigen vrachtwagen en begon voor mezelf. Ik was niet zo goed met de administratie en toen de Belastingdienst kwam, kon ik de lease van de vrachtwagen niet meer betalen. Failliet. Alles weg, inclusief pensioen.’
Ik heb ook nog zo’n blauwe envelop liggen, gaat door mijn hoofd. Niet verwaarlozen. Zo’n stevige blauwe rakker brengt mij na tien jaar nog altijd even aan het wankelen. Hard gewerkt, mijn centen, waar doe ik het allemaal voor? Ik kijk naar Johan en ik weet weer waarvoor ik het doe.
Niet alleen voor zijn nieuwe baan, maar ook omdat Johan en ik iets met elkaar gemeen hebben. Wij willen graag werken omdat we houden van werken.
Als Johan het kantoor verlaat, vragen mijn medewerkers verbaasd wat deze heer op leeftijd kwam doen. ‘We zijn een 50+ bureau’, zeg ik, 84 is ook 50+. We gaan een baan voor Johan regelen, deze week nog.’
En het lukt. We vinden een baan als chauffeur bij een grootbakker. Johan brengt elke ochtend brood vanuit de fabriek naar verschillende winkels.
Ik krijg een appje van Johan met een foto vanuit de cabine. Dezelfde olijke blik, nog olijker.
Slechts 7 maanden later krijg ik een e-mail van de vrouw van Johan. Johan is overleden. Een paar weken geleden werd er kanker bij hem geconstateerd en na een kort ziekbed is Johan de eeuwige snelweg opgegaan.
‘Ik wil je nog bedanken’, schrijft de vrouw van Johan. ‘Jullie hebben zijn wens om aan het werk te blijven serieus genomen. Ik vergeet nooit hoe trots hij was dat hij op 84-jarige leeftijd een nieuwe baan kreeg.’
Ik rits de blauwe envelop die op mijn bureau ligt open en besluit zonder morren de samenleving weer een stukje mede mogelijk te maken en bestel luxe lunch voor het team. Op Johan, op het leven.
