Uit een Kamerbrief van minister Wiersma blijkt dat 200 basisscholen zich hebben aangemeld voor de pilot van het ministerie van Onderwijs om leraren te verleiden om meer uren te werken. Het overheidsexperiment is ingezet om het lerarentekort op te lossen.
Driekwart van de basisschoolleraren werkt namelijk parttime. Volgens onderzoek van het ministerie willen deze leraren wel meer uren werken, maar vinden zij dat dit financieel onvoldoende loont. Ook het combineren van werk en privé wordt in het onderzoek genoemd als obstakel.
De menukaart vol extra’s van minister Wiersma, denk aan financiële bonussen, extra vrije dagen of voorrang op kinderopvang, moet de leraren nu verleiden om meer uren voor de klas te staan.
Als je als zij-instromer staat te trappelen om het onderwijs in te gaan, dan merk je overigens niks van dat lerarentekort.
Toen Sandra (56) vertelde dat zij al sinds haar jeugd droomde van een baan voor klas, dachten we dat haar omscholing tot basisschoollerares een eitje ging worden. Met zo’n nijpend tekort aan onderwijspersoneel, gingen we er van uit dat zij overal met open armen ontvangen zou worden. Niets bleek minder waar.
Aan het einde van haar middelbareschooltijd, raadde Sandra’s decaan haar af om naar de Pabo te gaan. Volgens de decaan bood het onderwijs geen gunstig toekomstperspectief en zouden haar baankansen laag zijn. Door dit tranentrekkende advies had de beste man direct uit zijn ambt gezet moeten zetten. Enfin, Sandra studeerde economie en had vervolgens diverse commerciële- en administratieve banen. Toen haar laatste werkgever haar ontsloeg, besloot Sandra dat het nu dan toch echt tijd was om haar langgekoesterde ambitie waar te maken. Ze begon haar weg naar het onderwijs bij een adviesbijeenkomst over de deeltijdopleiding van de Pabo. Daar werd haar duidelijk gemaakt dat ze een alleen aan de opleiding kon deelnemen als zij een leerwerkplek had. Vol goede moed schreef Sandra meer dan 50 basisscholen in haar regio aan met een gemotiveerde sollicitatie als lerares in opleiding. Van slechts 3 scholen kreeg zij een reactie. Alle drie negatief. ,,U heeft geen onderwijservaring’’, luidde de feedback. Je meent het. Ik vraag me af hoe je onderwijservaring opdoet als je niet wordt toegelaten tot het bastion.
Toen de leerwerkplek geen optie bleek te zijn, toog Sandra naar het UWV voor advies. Met wat flexibiliteit in haar WW-uitkering, zou de vierjarige omscholing haalbaar zijn.
Maar hoewel een baan in het onderwijs op de lijst met kansberoepen van het UWV staat, was een vierjarige omscholing toch wat te gortig. Twee jaar doorbetaling van de uitkering en ontheffing van de sollicitatieplicht was volgens de consulent bespreekbaar, vier jaar niet.
Sandra zat vervolgens met haar levenswijsheid, creativiteit en ambitie gevangen tussen regels, wetten en kortetermijndenkers. ,,Misschien moet ik de ambitie opgeven’’, vertelt Sandra teleurgesteld. ,,Ach het was ook een maf idee. Tegen die tijd dat ik omgeschoold zou zijn, ben ik immers al 60. Ik moet me ook niet zulke gekke dingen in mijn hoofd halen.’’ Sandra besloot haar droom én haar talent om jonge kinderen wegwijs te maken in het leven, aan de wilgen te hangen. Zij solliciteert nu naar een baan in de commercie. Niet omdat ze dat wil, maar omdat ze is afgeknapt op het omscholingstraject richting het onderwijs. Het valt blijkbaar nog wel mee met dat lerarentekort. Anders zou de deur voor zij-instromers, die ook zonder de menukaart van minister Wiersma uren willen maken, wel wat verder openstaan.
